Monica werkt bij Rijschool Donkmeer en heeft een chronische ziekte

In 2014 startte Monica Vervaet (32) als stagiaire administratief bediende bij Rijschool Donkmeer.
“Nog tijdens mijn stage belandde ik op de spoeddienst.” Later hoorde Monica de oorzaak: de ziekte van Crohn.
“Toch heeft zaakvoerder Bert me aangenomen. Niet evident, en ik ben hem daar erg dankbaar voor.”

Helse strijd

Tien jaar geleden had Monica al last van buikpijn. “De dokters en specialisten vonden niets en ik dacht er maar mee te moeten leven.”
Tot ze tijdens haar stage werd opgenomen op de spoeddienst.
Na al die jaren kwam er eindelijk een naam voor haar conditie.
“Omdat een vriendin van mij met de ziekte van Crohn leefde en gelijkaardige klachten had, vroeg ik om een coloscopie”, zegt Monica.
“De dokters gingen daar uiteindelijk mee akkoord. Ik bleek effectief de ziekte van Crohn te hebben.”

“Na 47 toiletbezoeken in één nacht ben je behoorlijk uitgeput”

Dat is een chronische aandoening van het spijsverteringsstelsel. Bij die auto-immuunziekte geraakt een deel of de gehele darmflora ontstoken.
“Bij mij bleek er niets meer goed te zijn aan mijn darmen.
Zelfs al is het niet leuk, een diagnose na al die jaren krijgen lucht op.
Na al die toiletbezoeken -soms tot 47 keer per nacht- ben je behoorlijk uitgeput.”

Een stoma of niet?

De twee jaar daarop zat Monica even vaak in als uit het ziekenhuis. “Het was een zoektocht om de juiste medicatie te vinden die aansloeg.
Een keer werd ik met een alvleesklierontsteking afgevoerd. Door die aanval kon ik even niet meer stappen.
Op een gegeven moment waren alle mogelijkheden op en zou ik een stoma moeten krijgen hebben.”
“Als een specialist je dat zegt, komt dat hard aan”, zegt Monica.
“Gelukkig konden ze me in UZ Gent wel nog verder helpen. Het was een helse strijd, maar de situatie is nu gestabiliseerd. Zonder stoma.”

Geven en nemen

“Bert bezocht me toen ik voor het eerst in het ziekenhuis belandde. Dat vergeet ik nooit. Evident was het niet voor hem om me aan te nemen.
Op vrijdag moet ik bijvoorbeeld altijd een infuus laten steken, daardoor werk ik op zaterdag in plaats van vrijdag.
Ik werkte vroeger ook door als ik doodziek was. Ik voelde me schuldig, omdat Bert dan moest invallen voor me.
Nu collega Axiana er altijd is, is de situatie anders.”

“Als leerlingen niet geslaagd zijn, ween ik met hen mee”

“Als ik een opstoot heb, kom ik een dag of halve dag niet werken.
Ik heb van Bert nooit een ziektebriefje moeten indienen.
En ook nu ik bezig ben om zwanger te geraken via in-vitrofertilisatie, krijg ik die flexibiliteit.
Sinds februari ben ik al 20 keer naar het ziekenhuis hiervoor gegaan. Bert is echt een topbaas.”

Ambitieus en positief zijn

“Het is natuurlijk geven en nemen. Ik werk graag en wil vooruit. Die mentaliteit heb ik ook meegekregen van thuis.
De meeste lotgenoten werken minder uren, maar ik wil graag fulltime blijven werken.
Ik heb geleerd dat relativeren en positief blijven helpt. Negativiteit duwt je in een neerwaartse spiraal.
Het stuwt je niet vooruit.”

Leerlingen helpen

“Een maand na mijn 18^e verjaardag behaalde ik mijn rijbewijs, zodat ik kon gaan en staan waar ik wou.
Een van mijn eerste uitjes met Levi -de zoon van mijn zus- was naar een pretpark. Ondertussen behaalde hij zelf al zijn rijbewijs, en mocht ik hem daarbij helpen.”
De administratieve all-rounder Monica wil ook lesgeefster worden. “In januari ga ik examens afleggen, want ik hou enorm van het contact met de leerlingen.
Als leerlingen hun rijbewijs behalen word ik daar enorm gelukkig van.
En hetzelfde als ze niet geslaagd zijn: dan ween ik met hen mee. Het geeft me een goed gevoel als ik mensen kan helpen en ze zie groeien.”