Iemand helpen is het beste gevoel dat je kan hebben
Ferzad liet zijn rijbewijs, ouders en Syrië achter
Een leerling die al een rijbewijs heeft, dat maken we niet vaak mee. Ferzad Sheikh Mohamad (30) behaalde zijn rijbewijs enkele jaren geleden al in Syrië, maar liet het achter toen hij moest vluchten. Ondertussen is hij al drie jaar in België met zijn vrouw, werkt hij bij een Zeels bedrijf en werd hij net vader. “Mijn eerste rijles in België verliep een pak rustiger dan die in Syrië”, vertelt hij.
Op missie
De dertiger studeerde Economie aan de universiteit in Aleppo en daarna in Damascus. Zijn carrièretoekomst zag er rooskleurig uit. Hij combineerde twee jobs en werkte daarnaast nog vrijwillig bij het Rode Kruis in de streek van Aleppo. “Als je elkaar kan helpen, vind ik dat je dat moet doen. Zeker in een land als Syrië. In België komen minderbedeelden in een opvangsysteem terecht, maar in Syrië wordt iedereen aan zijn lot overgelaten”, vertelt Ferzad.
“Soms hadden we maar maaltijden voor 500 personen en 2000 monden te voeden. Geen enkele beslissing is dan 100% correct”
“Waarom ik voor het Rode Kruis werkte? Het gevoel wanneer je iemand helpt is het beste gevoel dat je kan hebben. Het was prachtig toen we 120 schoolkinderen hielpen. Hun blije gezichten toen we hen voedsel en materiaal gaven, dat is onbetaalbaar!”
Maar er waren ook pijnlijke momenten. “Je wil dat iedereen overleeft. Soms hadden we maar maaltijden voor 500 personen en 2000 monden te voeden. Geen enkele beslissing die je dan moet nemen is 100% correct.”
Medicatie stelen
In 2011 startte de revolutie. “Mijn Rode Kruis-collega’s en ik ontvingen nieuws dat er burgers gevlucht waren naar dorpen in de regio. Omdat het een gevaarlijke missie was vroeg onze baas om ze niet te ondernemen. We reden er toch naartoe, omdat die mensen medicatie en eten nodig hadden. Maar toen we aankwamen, vonden we hen niet”, zegt Ferzad.
“Onderweg pakte een overheidsmilitie ons op en hielden ze ons 2,5 dagen lang vast. De militie had onze families en het Rode Kruis proberen wijsmaken dat we van de CIA waren en wapens droegen. Terwijl we enkel medicatie en melk bij hadden. Ze hebben ons vrijgelaten na externe onderhandelingen. Het enige wat ze eigenlijk wilden, was al ons materiaal stelen. De Syrische overheid zit niet in met haar burgers.”
Fatale misstap
Na de vrijlating besloten Ferzad en zijn collega’s om vanuit een crisiscentrum in Aleppo te werken. “We kregen geen toestemming van de overheid, maar wel -onder de radar- hulp van onze baas. Na een maand, om 5 uur ’s ochtends, werd de deur kapot geschopt door een militie van Assad. Onze hele groep werd opgepakt en opnieuw kregen we de beschuldiging CIA-agenten te zijn.”
“Mijn eerste rijles hier verliep een pak rustiger dan mijn eerste autorit in Syrië”
“Dankzij onze families die goede connecties hebben kwamen we gelukkig een tweede keer vrij. Anders was onze overlevingskans nul procent, zoals bij zovele vrijwilligers. De overheid pushte ons wel om te stoppen. Nog een misstap en het zou ons fataal worden”, legt hij uit.
Dus vluchtte Ferzad naar Irak, maar ook daar was de situatie niet echt veilig voor hem. Uiteindelijk belandde hij in België, en werkt nu bij het Zeelse bedrijf Brady. “Ik had een rijbewijs, maar heb het niet kunnen meenemen. Daarom moest ik opnieuw mijn rijbewijs behalen en koos ik voor 20 uur rijles bij Rijschool Donkmeer. Het is wel handig om terug te kunnen rijden want we kregen net ons eerste kindje.”
Eerste rij-ervaring
“Mijn eerste rijles hier verliep een pak rustiger dan mijn eerste autorit in Syrië. Mijn vader stuurde me meteen de autostrade op, wat best wel heftig was”, glimlacht Ferzad.
“In Syrië geldt meer de wet van de sterkste. Belgen respecteren beter de regels en je hebt hier ook méér voorrangregels. Er staan ook superveel borden, wat niet zo gemakkelijk is als je de verkeerssituatie niet kent. Ik vroeg me soms af: moet ik nu alle borden proberen lezen of gewoon rijden?”, glimlacht Ferzad.