Meer dan een jaar later zijn het vooral de littekens die Aron nog doen herinneren aan het tragische ongeval waarbij zijn vriend Glenn het leven liet. Zelf hield hij er een hersenletsel aan over. “Mij focussen vraagt veel energie en ik ben daardoor sneller moe. Bovendien voel ik emotioneel ook minder. Enkel humor doet me echt nog iets”, zegt de 19-jarige Aron.

Anderhalve week lag Aron in coma. “Ik zeg altijd dat ik toen eens goed geslapen heb”, glimlacht hij. “Van het ongeval zelf herinner ik me niets meer. Misschien goed, maar langs de andere kant wil ik het eigenlijk wél graag weten. Nu ga ik enkel af op wat anderen me erover vertellen.”

Drie keer overkop

Op 24 juni 2019 ging Aron samen met drie vrienden en de vriendin van bestuurder Glenn op weg naar Dendermonde. “We zouden Glenns vriendin aan het station afzetten en daarna ons A-attest vieren.” Maar zover is het niet gekomen. “Opeens kwam blijkbaar de auto voor ons tot stilstand en Glenn moest uitwijken. Uit reflex reed hij naar de andere rijrichting, waardoor een tegenligger op ons is ingereden. We zijn drie keer overkop gegaan en ik ben met mijn linkerarm onder de auto terechtgekomen.”

“Ze zijn misschien geen goede herinnering, maar de littekens van het ongeval wil ik niet kwijt”

Aron zat links achteraan, net achter de bestuurder. Zijn schouderblad en ribben waren gebroken, hij had een klaplong en gescheurde milt. Er was te veel druk op zijn hersenen en hij had verschillende breuken aan de linkerkant van zijn gezicht. “Toen ik wakker werd, zei ik tegen de dokter dat ik een ongeval had gehad op stage, maar ik deed toen helemaal geen stage. Mijn ouders vertelden dat ik auto-ongeval had meegemaakt en Glenn gestorven was. Ik wou het niet geloven, en zei dat ze aan het liegen waren. De dag erna brachten ze een krantenartikel over ons ongeval mee. Tien keer heb ik het wel gelezen die dag. Ik besefte het niet.”

Heroplevende vriendschap

Glenn was een goede vriend. “We hadden enkele jaren geleden een akkefietje voor hij van school veranderde, waardoor het contact verwaterde. Door een gemeenschappelijke vriend kwamen we terug met elkaar in contact en groeide onze band opnieuw. Een maand later gebeurde er het ongeval en verongelukte Glenn. Daardoor heb ik spijt dat ik hem drie jaar niet gesproken heb.”

“Af en toe ga ik nog langs bij de ouders van Glenn, en zij zijn heel blij dat ik nog leef. Kwaad tegenover Glenn ben ik niet. Ik zou niet weten waarom. Het is een gebeurtenis. Elke dag gebeuren er ongevallen, het was toevallig dat wij dit meemaakten. Als we dit of dat niet of net wel hadden gedaan was het ongeval misschien niet gebeurd. Maar je kan het verleden niet veranderen en dus ook niet vergelijken.”

“Ik passeer veel voorbij de plaats van het ongeval. Mijn ouders zeggen vaak waar het precies gebeurde, maar ik vergeet het telkens opnieuw. Eigenlijk vind ik dat het ergste van al, dat ik er niets meer over weet. Enkel de littekens heb ik nog. Ze zijn misschien geen goede herinnering, maar ik wil ze niet kwijt. Ze brengen mij dichter bij het ongeval.

“Ik voel me goed achter het stuur. Ik heb al meer schrik gehad als passagier tijdens een taxirit dan als ik zelf rij

De drive van Aron

Na een lange revalidatieperiode is Aron nu terug fysiek in orde. “Enkel mijn geheugen laat me in de steek. Naar school gaan vraagt veel energie. Ik neem Rilatine zodat ik me kan focussen, anders zou ik misschien na een uur les al in slaap vallen. Studeren is sowieso moeilijker dan voordien, daarom verspreid ik mijn studiepunten over twee jaar. En ik ervaar minder gevoelens door het hersenletsel. In dezelfde week toen ik hoorde dat Glenn dood was, pleegde een andere vriend zelfmoord. Ik vind dat erg, maar ik heb niet geweend. Het enige wat ik nog écht voel is humor.”

Angst om opnieuw in een auto te stappen, of om zelf achter het stuur te kruipen heeft Aron niet. Meer zelfs, sinds 6 oktober heeft hij zijn rijbewijs op zak. “Tijdens mijn revalidatieperiode in het UZ Gent kreeg ik de kans om theorieles voor rijbewijs B te volgen. En daar ben ik ook voor gegaan. Praktijklessen volgde ik bij Rijschool Donkmeer.” En dat hielp, want Aron was meteen geslaagd op zijn rijexamen.

“Mijn rijbewijs halen vond ik belangrijk. Ik ben 19 jaar en heb geen zin om heel mijn leven met het openbaar vervoer te rijden. Wat als ik later naar mijn werk moet? Bovendien voel ik me goed achter het stuur. Ik heb al meer schrik gehad als passagier tijdens een taxirit dan als ik zelf rij. We dachten toen echt dat we uit de bocht zouden vliegen, maar dat is gelukkig niet gebeurd. Rijden is echt een gemak want ik ga nu naar waar ik wil.”

“Maar je moet aandachtig zijn en blijven achter het stuur. Toen mijn papa en ik onlangs op het linkerrijvak van de autostrade reden, zijn we bijna de berm ingeduwd door een andere auto die helemaal naar links uitweek. Gelukkig zijn we niet gebotst.”

Tips voor anderen

“Hoe je het best omgaat met een ongeval? Dat is voor iedereen anders natuurlijk. Maar als je een ongeval had en je rijbewijs nog moet halen, zou ik met de rijschool oefenen. Dat geeft vertrouwen vind ik. Als ik iets niet correct deed tijdens de rijlessen, kon lesgeefster Els ingrijpen. Je beseft dan dat het niet goed was en leert er verder uit. Je ouders kunnen waarschuwen, maar niet remmen of bijsturen.”

“En voor de rest zo weinig mogelijk aan het ongeval denken, maar dat is misschien gemakkelijker gezegd dan gedaan.”

Uit de reeks ‘De Binnenspiegel’ – Rijschool Donkmeer 03/11/2020